Zonsopkomst bovenop de berg

De zon komt op. Langzaam zijn er contouren te zien, van Zwitserse dennen, houten hutten en grillige rotsen. De vallei gaat schuil onder een donzig wolkendek. De nachtblauwe lucht neemt lichtflarden aan. Afgezien van onze voetstappen en ons gehijg is het volkomen stil - slechts nu en dan ritselt er iets in het struikgewas. We zien een groep gemzen. Verbaasd kijken de dieren op, kijken ons even aan en verdwijnen dan tussen de dennenbomen.

We beginnen midden in de nacht met hoofdlampen, maar zonder onze berggids hadden we waarschijnlijk het smalle pad door het bos en over de alpenweiden naar de top in het donker niet gevonden. We klimmen 800 meter de hoogte in naar de Mondspitze in het Brandnertal in Vorarlberg. Als we bezweet en buiten adem op 1.967 meter hoogte aankomen, net op tijd voor zonsopgang, kunnen mijn twee kinderen en ik het nauwelijks geloven. Niet omdat het zo'n ongelooflijke prestatie was om zo vroeg op te staan (al was het dat wel!) of om tweeënhalf uur bergop te lopen, maar omdat de ochtend op de top zo ongelooflijk mooi is. De lucht wordt geel, dan oranje, en tenslotte roodachtig. We hebben een uitzicht van 360 graden op imposante bergtoppen in Zwitserland, Liechtenstein en Oostenrijk.

De bergen zijn helemaal van ons. De vallei is nog steeds in een diepe slaap.

Zulke ervaringen gaan jarenlang mee. Deense geluksonderzoekers hebben ontdekt dat goede herinneringen positieve gevoelens opwekken. Zelfs lang na de feiten voel je je beter als je mooie herinneringen ophaalt. We hebben de tocht naar de Mondspitze drie jaar geleden gemaakt, maar we herinneren ons nog steeds de eerste warme zonnestralen toen de zon opkwam op die koude ochtend, de uitgestrektheid en de stilte. "Herinner je je de gemzen/het hert/de marmot/de das...", zeggen mijn kinderen dan soms. We kwamen al deze dieren tegen op weg naar de top. De herinnering aan die wandeltocht tovert nu nog steeds een gelukzalige glimlach op ons gezicht.

Met mijn ouders heb ik ook zo'n tocht gemaakt. Meer dan 40 jaar geleden was ik met hen en mijn zusje in de bergen in Dachstein. De weg naar het Schilcherhaus op de Gjaidalm was lang, te lang, dacht ik als kind. "Wat een ellende," mopperde ik, jaloers op mijn jongere zusje omdat zij gedragen werd. Alleen een mooie koe die we soms in de alpenweide tegekwamen en het vooruitzicht van een Kaiserschmarrn bij de hut konden mij wat opvrolijken.