Jedną nogą twardo stąpając po ziemi. Historia Andrei Fürstaller, która może stać się wielką inspiracją

To był normalny, jesienny dzień 2018 roku. Andrea Fürstaller wraz ze swoim chłopakiem wsiadła do wózka motorowego na górskiej farmie swoich rodziców. Robiła to wiele razy wcześniej – takie uroki pracy na farmie. Gdy oboje zjeżdżali po stromym zboczu, tył wozidła nagle wymknął się spod kontroli, a sam wózek zaczął przewracać się wielokrotnie.

– Pamiętam odgłosy i krzyki mojego chłopaka. Próbowałam rękami i nogami zaprzeć się w kabinie – wspomina Andrea – Nagle zrobiło się zupełnie ciemno… Oboje spadli tego dnia z siedemdziesięciometrowej skarpy.

Kilka dni później w szpitalu Andrea została wybudzona ze śpiączki farmakologicznej. Jak się okazało jej lewa noga, podczas wypadku została zakleszczona pod kabiną wozidła. Konieczne było wykonanie aż pięciu operacji. Bezskutecznie. Lekarze nie mogli już nic więcej zrobić. W grę wchodziła jedynie amputacja.

– Mój świat runął, a najgorsze w tym wszystkim było to, że zawsze lubiłam mieć dwie zdrowe nogi, które niosły mnie wszędzie, gdzie tylko chciałam. I nagle koniec – opowiada.

Od dziecka pomagała w gospodarstwie swoich rodziców. Praca ze zwierzętami była ważną częścią jej życia. Pracowała, jako serowar, a latem opiekowała się krowami na alpejskim pastwisku. Wszystko to, nagle okazało się niemożliwe. – Wypadek gruntownie zmienił moje dotychczasowe życie – puentuje Andrea.

Ludzie, których los doświadczył tak mocno, jak Andreę, znajdują się w wyjątkowej sytuacji psychicznej. To, co dzieje się dalej, zależy w dużej mierze od konkretnych sytuacji i samej skrzywdzonej przez los osoby. – Nieoczekiwane i trudne przeciwności losu wywołują wiele myśli i emocji, a ludzie reagują na nie w bardzo różny sposób – mówi wiedeńska psycholog Jana Goldmann, która często pracuje z pacjentami w trudnych sytuacjach życiowych.

– To zależy od sytuacji, w jakiej dana osoba się znajduje, a także od tego, co takie doświadczenie dla danej osoby oznacza, jakie ma obawy. Nie ma uniwersalnego lekarstwa na radzenie sobie z tak trudnymi zrządzeniami losu – wyjaśnia pani psycholog. Sama Andrea mówi o tym najlepiej.

– Amputacja była dla mnie końcem świata, ale wtedy musisz ponownie zebrać się w sobie i stawić czoła życiu – to niezwykle trudne do wykonania ale niezbędne, by móc dalej funkcjonować. Jak się okazało, to natura i zwierzęta były dla Andrei ważnym czynnikiem w poradzeniu sobie z sytuacją życiową, w jakiej się niespodziewanie znalazła.

– W smutku po amputacji usiadłam z jedną z moich ulubionych krów na pastwisku górskim i po prostu zaczęłam płakać. Wtedy krowa położyła głowę na moim ramieniu. To była nierealna sytuacja, jak z filmu. To doświadczenie bliskości jakie otrzymałam od zwierzęcia było tak prawdziwe i niesamowicie pocieszające – wyznaje nasza bohaterka.