Wschód słońca na Mondspitze to niezapomniane przeżycie

Nastaje świt. Z ciemności powoli wyłaniają się zarysy limb, drewnianych chat i poszarpane sylwetki gór. Dolina kryje się pod puchową kołderką chmur. Na ciemnym, nocnym niebie pojawiają się jasne plamy. Poza naszymi krokami i oddechami nie słychać zupełnie nic – tylko od czasu do czasu coś szeleści w gęstwinie. Spotykamy stadko kozic. Zdziwione zwierzęta spoglądają w górę, przez chwilkę się na nas patrzą i zaraz znikają w kosodrzewinie.

Wyruszyliśmy w środku nocy, oświetlając sobie drogę tylko latarkami czołowymi. Jednak bez naszego przewodnika w tych ciemnościach raczej nie znaleźlibyśmy wąskiej ścieżki biegnącej przez las i hale, wysoko, na szczyt.

Aby dotrzeć na szczyt Mondspitze w dolinie Brandnertal w Vorarlbergu, trzeba pokonać 800 metrów przewyższenia. Ale kiedy spoceni i zadyszani stawiamy się punktualnie o wschodzie słońca na szczycie mierzącej 1967 m n.p.m. góry, i ja, i dwójka moich dzieci, nie możemy wyjść z podziwu. Nie dlatego, że wstanie z łóżka o tak wczesnej porze było niewiarygodnym wręcz osiągnięciem (chociaż rzeczywiście tak było), podobnie jak trwająca 2,5 godziny wspinaczka, tylko dlatego, że poranek na szczycie jest tak niewyobrażalnie piękny.

Niebo zabarwia się najpierw na żółto, potem zmienia kolor na pomarańczowy, a w końcu na czerwony. Mamy przed oczami 360-stopniową panoramę potężnych gór w Szwajcarii, Liechtensteinie i w Austrii. Góry należą teraz tylko i wyłącznie do nas. Dolina jest jeszcze pogrążona w głębokim śnie.

Takie przeżycia na zawsze pozostają w pamięci. Duńscy badacze szczęścia odkryli, że dobre wspomnienia wywołują pozytywne uczucia stając się swoistym rezerwuarem pozytywnych emocji. Jeszcze długo po fakcie człowiek czuje się wyraźnie lepiej, kiedy przywołuje wspaniałe wspomnienia. Wyprawa na Mondspitze odbyła się trzy lata temu, ale wciąż jeszcze, przy każdym wschodzie słońca, wspominamy pierwsze ciepłe promienie słońca w ten chłodny poranek, ogromną przestrzeń i ciszę. – A pamiętasz kozice, sarny, świstaki, borsuka ... – pytają wtedy moje dzieci. Wszystkie te zwierzęta spotkaliśmy podczas drogi na szczyt. Wspomnienie tej wycieczki do dzisiaj wyczarowuje błogie uśmiechy na naszych twarzach.

Ja też odbyłam z moimi rodzicami jedną z takich niezapomnianych wypraw. Ponad 40 lat temu wędrowali ze mną i moją siostrą po górach Dachsteinu. Droga do schroniska Schilcherhaus na Gjaidalm była długa – zbyt długa, jak uważałam, będąc wówczas przecież dzieckiem. – Co za okropna droga – narzekałam bez przerwy, spoglądając z zazdrością na moją młodszą siostrę, która sobie wygodnie siedziała w nosidełku.

Tylko napotykane co jakiś czas sympatyczne krowy pasące się na górskiej łące oraz myśl o omlecie cesarskim, który miałam zjeść w schronisku, były w stanie poprawić mój nastrój choć na chwilę. Teraz się cieszę, że rodzice nie zważali na moje lamenty i jeszcze nie raz zabrali nas w góry – w przeciwnym wypadku byłabym dzisiaj uboższa o kilka świetnych wspomnień.