Obyczaje w Austrii

Czasem obfitującym w obrzędy jest okres tuż przed chrześcijańskim Wielkim Postem: karnawałowe obyczaje wywodzą się zapewne z pogańskich obrzędów kultu płodności i demonów. Tak można wyjaśnić rodzaj zarówno strasznych jak i czasem pięknych strojów czy przebrań używanych podczas biegu postaci zwanych Perchten w Tyrolu.

Słynny jest karnawałowy zwyczaj „ciągnięcia kloca” tzw. Blochziehen. Kloc, czyli drzewo, przyozdabia się po ścięciu i wlecze przez miejscowość w otoczeniu demonicznych postaci. W tyrolskim Fiss zwyczaj ten to cały spektakl, w którym niedźwiedzie, czarownice, diabeł, dziewice, żebracy, chłopi i inne cudaki kłócą się wokół pnia. I jakby tego było mało jeszcze obrzucają publiczność śniegiem.

Obyczaj zwany „Ruabnfeldln” („buraczane pola”) jednoznacznie wiąże się z życiem chłopów. W ostatnią niedzielę października w Gößl nad jeziorem Grundsee dzieci pieką ziemniaki w tłuszczu na ognisku. W tym czasie dorośli raczą się herbatą z wódką. Początki tego obyczaju wiążą się z obawą przed jesiennym załamaniem pogody: aby dorośli mogli zbierać buraki bez zbędnych przerw, w sezonie prac polowych gotowaniem zajmowały się dzieci.

We wschodniej części Austrii zadomowiony jest obyczaj „Fasslrutschen”. W Klosterneuburg koło Wiednia, w dniu św. Leopolda w pełnym przepychu klasztorze Klosterneuburg uczestnicy zjeżdżają po tzw. „beczce tysiąca wiader”. Aby uczcić św. Leopolda każdy może się wspiąć i zjechać z drugiej strony ogromnej beki. Podobno ma się spełnić wypowiedziane w tym momencie życzenie. Pierwsze zjazdy na beczce odbyły się w 1814 roku.