Psy husky w Austrii – życie Husky Toni z psami zaprzęgowymi

Kiedy miał siedem lat, zachorował na białaczkę i musiał spędzić cały rok w szpitalu. Jego mama podarowała mu wówczas książkę o różnych rasach psów, wśród nich psa zaprzęgowego husky – to w nim Toni od razu się zakochał. „Chcę takiego” – powiedział wtedy.

Dziś do grona swoich najlepszych przyjaciół Toni zalicza 18 psów husky. Toniemu trudno jest wyjaśnić, na czym polega jego wyjątkowa więź z psami. Porozumienie między nim a zwierzętami odbywa się poprzez spojrzenia. „Kiedy patrzę psom husky w oczy, to jakbym patrzył w lustro i spoglądał na siebie” – mówi Toni. „Psa nie da się oszukać. Pies czuje wszystko. Potrafi niemalże czytać w myślach”. Toni ufa swoim psom, a jego psy ufają jemu. To najważniejszy element współpracy maszera, przewodnika psów zaprzęgowych, z jego zwierzętami. „Pies nigdy cię nie zawiedzie” – kontynuuje z wypisaną na twarzy miłością do czworonożnych przyjaciół.

Toni lubi zabierać swoje psy husky na wędrówki na rakietach śnieżnych. To sport, który pozwala utrzymać formę. Ponadto, będąc z psem, nigdy nie jest się samemu. Pies zatrzymuje się co jakiś czas i szuka kontaktu ze swoim człowiekiem. Chce być drapany i głaskany. Ale gdy porządnie pociągnie za uprząż, bo akurat goni królika lub wiewiórkę, można poczuć jego nieokiełznaną moc.

Toni szczególnie ceni chwile, gdy wraz z całą rodziną organizują kulig z psami husky w zaprzęgu. Przed wyjazdem psy są zawsze bardzo podekscytowane. Szczekają i skaczą, niemalże czuć ich oczekiwanie i chęć do biegania. „W ten sposób rozgrzewają mięśnie” – mówi Toni i wyjaśnia, że początek kuligu jest zawsze bardzo energiczny i głośny. Ale po krótkim czasie psy husky przestają szczekać i wpadają w tzw. „wilczy kłus”, szybki, ciągły bieg, w którym sanie osiągają prędkość od 12 do 15 km/h.

Z rozpromienionymi twarzami rodzina mknie po pokrytym śniegiem zimowym krajobrazie doliny Brandnertal. Wszyscy czują się jak gdzieś na dalekiej północy – może nawet w Narnii. Pokrywa śniegu na polach i lasach błyszczy w słońcu jak w bajce. Wszyscy mają na sobie grube zimowe ubrania, a wiatr gwiżdże im w uszach.

Toni jest bardzo dumny, że w Vorarlbergu znalazł tak piękne miejsce do życia. „W górach można poczuć wolność” – mówi, a dla niego pełnią szczęścia jest możliwość przebywania z całą rodziną i dzielenia się z nimi swoją pasją.

Autorka: Sandra Küchler