Daarom roepen de bergen ons

We nemen jullie mee op een wandeling die ons van Innsbruck door een deel van het Karwendelgebergte voerde en anders eindigde dan gepland. Want zoals Habeler zei, wandelen heeft veel gemeen met het leven.

Rugzak ingepakt, wandelschoenen stevig geknoopt, lopen we door het centrum van Innsbruck. In sommige steden zouden we een zeldzame verschijning zijn in onze outdoor kleding. Hier is dat niet merkbaar. Ja, het is bijna een deel van het stadsbeeld van de alpenstad. Net als het bergstation van de Hungerburgbahn. Dus stappen we in het centrum van de stad op en rijden met de gondel omhoog naar de Hafelekarspitze, met 2.334 m de hoogste top van de Innsbruck Nordkette.

En terwijl de mensen en de huizen steeds kleiner worden, gebeurt er nog iets anders. Ook ons dagelijks leven komt steeds verder van ons af te staan. Want dit speelt zich af daar beneden in de beschaving, maar wij mikken op waar generaties al naar verlangen: de top van een berg.

De zon schijnt, er waait een aangenaam koel briesje en we zijn omringd door reuzen. Het indrukwekkende berglandschap ontlokt in ons superlatieven. We volgen het smalle pad en verwonderen ons over het ruige en kale berglandschap. Steeds weer daalt het pad steil. Het uitzicht valt alleen op de verlaten natuur. Het Karwendelgebergte bestaat hoofdzakelijk uit kalksteen en dolomiet, wat het een archaïsch, oorspronkelijk karakter geeft. En weerspiegelt wat bergbeklimmers altijd heeft gefascineerd: Eerlijkheid, authenticiteit, inderdaad een plaats waar niets op aan te merken is.

Het is geen toeval dat mensen individuele bergen zien als plaatsen van spiritualiteit. In het Christendom speelde de berg Sinaï een belangrijke rol. Het was de plaats waar Mozes de Tien Geboden van God ontving. In de religies van het Verre Oosten wordt de berg Kailash als zo heilig beschouwd dat het ook vandaag nog verboden is hem te beklimmen. De berg Olympus was de zetel van de Griekse goden en in Australië vereren de Aboriginals Uluru (Ayers Rock) als een plaats van spiritualiteit. De lijst van heilige bergen is lang. En de transfiguratie van de bergen wordt ook buiten de religies gevierd. Verantwoordelijk hiervoor is de opkomst van het bergtoerisme vanaf het midden van de 19e eeuw, het wordt door ons allen voortgezet, op Instagram & Co.

De naderende Pfeishütte brengt ons al in goede stemming. We kijken uit naar heerlijke knoedels en een verfrissend drankje. En tot die tijd lachen, maar ook dromen en plannen maken. Het is interessant, hier, waar we met z'n tweeën zijn, komt het gemeenschapsgevoel tot leven. Het is vaak gemakkelijker om contact te leggen met een gesprekspartner in een afgelegen gebied, zoals een bergretraite, dan waar het wemelt van de mensen. Gemeenschap heeft weinig te maken met groepsgrootte of het aantal mensen dat zich op een plaats bevindt. Het heeft eerder te maken met de afwezigheid van afleiding.

Maar we hebben waarschijnlijk te veel gedroomd en gelachen onderweg. De tijd vergetend tijdens het proces. En laat de zon onze gezichten laten strelen, nog voor we de Pfeishütte bereiken. Het is de vrolijke serveerster die ons terugbrengt naar de realiteit. De laatste gondel van Hafelekar vertrekt over ongeveer een uur. "Je kunt er onmogelijk bij." Maar er is een manier. Maar het is steil, en leidt honderden meters over puinvelden. Je zou kunnen zeggen dat het nogal avontuurlijk is. Nou, wat kunnen we anders doen? Maar zoals ik al zei, een bergwandeling heeft veel met het leven te maken. En in de wandelsport lijkt het te zijn zoals in het leven: een avontuur begint vaak daar waar onzekerheid openbreekt.

Nu is uiteindelijk alles goed gekomen. We bereikten Innsbruck met alles wat nodig is voor een stevige spierpijn de volgende dag. Maar ook met een immense voldoening en een gevoel van geluk. En het besef dat blijvende herinneringen meestal ontstaan wanneer niet alles volgens plan verloopt. Want we praten maanden later nog steeds over deze dag in het Karwendelgebergte.