Hondensleeën in de Steiermark

Maar even een stapje terug. Hoe kwam ik eigenlijk zo bij een huskytocht? Mijn man voelt vaak heel goed aan wat ik graag zou willen- maar toen hij met Kerstmis met een husky-tocht op de Teichalm in Steiermark aan kwam zetten, was ik toch een beetje teleurgesteld. Want wat honden betreft, beperk ik me liever tot knuffelen.

Ik maakte me eigenlijk wel een beetje zorgen of ik het lichamelijk allemaal wel aan zou kunnen. Mijn conditie was immers niet optimaal en ik was niet bijzonder sportief. Dat blijkt wel uit alle blauwe plekken die ik heb. Toch trok ik een blij gezicht, omhelsde mijn man en keek verheugde me toch een beetje op de trip naar het winterse Steiermark.

Matthias, onze musher - zo heet de hondenbeleider in Groenland - liet de honden uit hun hok en vertelde ons intussen over zijn dieren, hun voorkeuren en eigenaardigheden. "Mijn" husky's heetten Aischa en Akon, de leidende hond en was vijf jaar lang Matthias' trouwe metgezel geweest. We luisterden we aandachtig. We leerden hoe we de husky's voor de slee moesten spannen en welke commando's er tijdens het rijden werden gebruikt. En - misschien wel het belangrijkste - hoe je moest remmen: om af te remmen moesten we op de zogenaamde klauwrem trappen, die zich dan in de grond ingraaft. Een mechanisme bestaande uit een metalen klauw, scharnieren en een veer die aan het uiteinde van de slee is bevestigd.

Kort voor de start herinnerde Matthias me er nog eens aan: "Bij het starten en stoppen, zet je voet stevig op de rem! Bergaf, rem lichtjes en ga in de bochten hangen. Als je bergop gaat, help de honden en duiken! En laat het handvat nooit los! Anders zijn de honden weg met de slee en moet je de rest lopen. De huskies stoppen niet!"

Ik probeerde het misselijke gevoel in m’n maag te negeren. De sneeuw op de plaats waar we vertrokken was platgewalst. Overal lag eindeloos diepe sneeuw.

Um, wat was dat ook alweer over gewicht verplaatsen en remmen? Maar ik had geen tijd meer om na te denken. Het commando van de musher weerklonk al over het hoge plateau van de Teichalm: "Gooo!" De honden blaften van vreugde en opwinding. Wat mijn man nog tegen me schreeuwde, ging verloren onder het gehuil van de husky's. Nu was het dan echt zo ver! Ze huilden, sprongen, blaften. En plotseling was het stil. De twee honden trokken de slee met een krachtige ruk en een energie die onmiddellijk op mij werd overgebracht.

Ik was supergeconcentreerd, mijn vingers klemden zich vast om de handgreep en elke spier was gespannen. Kort na de start kwamen we bij de eerste bocht, die ik met vlag en wimpel doorkwam. Een paar meter verder zag ik de eerste klim en ik deed mijn best om de honden omhoog te helpen. Het was vermoeiend, mijn hart ging tekeer en ik was buiten adem toen ik de top zag. Ik wou dat ik de afgelopen weken wat vaker was gaan hardlopen...

Nu ging het pad bergaf, de slee gleed geruisloos door de verse diepe sneeuw, de honden hijgden en ik kon weer beide voeten op de lopers zetten. Voor het eerst was er tijd genoeg om te genieten van het adembenemende uitzicht op de bomen en weiden die vredig onder een dikke laag sneeuw lagen. De husky's trokken en trokken - snel, ongelooflijk snel - alsof hun enige doel was om ver de wereld in te rennen. Op dat moment slaagde ik erin om me af te sluiten en gewoon in het hier en nu te zijn.