Sneeuw – rustgevend, zinnenprikkelend, vol verrassingen

Er is bijna geen wisseling van jaargetijde die zo mooi en tegelijk zo stil is als de overgang van de herfst naar de winter. Wanneer het buiten koud wordt kondigt de heldere lucht de sneeuw al een beetje aan, je kunt hem gewoon ruiken. Bergen, bossen, meren en steden verdwijnen onder een glinsterende witte deken. Met deze witte pracht glijdt ook een zekere stilte over het land. Geluiden klinken alsof ze in watten zijn verpakt, gedempt dringen ze door tot de oren. Bij iedere ademteug in de zuivere winterlucht treedt er als vanzelf een weldadige rust in. Zonder dat je het merkt wordt ook je eigen ritme langzamer. En dat voelt ontzettend goed.

Afhankelijk van hoe het licht breekt glinstert de sneeuw in de meest uiteenlopende kleurnuances, die we waarnemen als wit. Dat is niet alleen de kleur van de zuiverheid. Volgens de kleurenleer staat sneeuw ook voor vreugde, vrede en een licht gevoel, tevens de ingrediënten voor een sneeuwwitte winterbetovering. Dat is niet zo gek, want deze stilte herbergt een breed scala aan belevenissen die je gelukkig maken. Als alleen al de eerste sneeuwkristallen op je neus of het tipje van je tong smelten en je doen glimlachen, leidt dat tot een speelse uitgelatenheid. Bij het dollen door de sneeuw buiten ontstaan momenten die je nog lang zullen bijblijven: sneeuwballen proberen te ontwijken, een sneeuwpop een wortel als neus geven of een wedstrijdje sleeën. Dat is het mooie van sneeuw, je kunt er op zo veel manieren van genieten.

Tijdens een arresleetocht door het winterse landschap wordt de witte ondergrond pure wintermagie. Gedempt klinken de bellen van de paarden, het ritmische gestamp van hun hoeven en hun krachtige gesnuif. Achterin zit je gewikkeld in een warme wollen deken lekker tegen elkaar aan, de muts diep over de ogen getrokken, en je geniet. De slee glijdt langs ijzige, surreëel aandoende wonderen van de natuur: bevroren watervallen, majestueuze naaldbomen gehuld in een door de wind gevormd sneeuwkleed en ijspegels die van de daken hangen.

De winterzon doet sneeuwhellingen en meren oplichten. Daar, waar ijsmeesters het dikke ijs hebben vrijgemaakt van sneeuw, zie je mensen aan het schaatsen en ijsstokschieten. De bedrijvigheid duurt tot de avond, tot het uiteindelijk verstomt in de stilte van de winter. Daarna verschijnt de maan op het toneel, die een schitterend decor biedt om in rust helemaal een te worden met het landschap. Geen lawaai, geen kunstmatig licht. Alleen de pure fascinatie van de sterrenhemel die fonkelt in de stilte.

Het beste wat je kunt doen na een fakkelwandeling, ijsbaden, een rodeltocht of een winterwandeling is neerstrijken in een typisch Oostenrijkse hut. Wanneer je met rode konen en een reuzenhonger in de gemoedelijke stube zit en huisspecialiteiten vers op je bord krijgt, komt het gevoel van geborgenheid en gastvrijheid op. En warmte vult je hart.

Iedereen kent de droom van het vliegen. Maar wat als sneeuw het hoofdthema van de droom is? Wanneer je gelooft in droomduiding, dan staat sneeuw voor rust en bezinning. Een “sneeuwdroom” zou een aanwijzing kunnen zijn om even terug te schakelen en te ontspannen, om het lichaam en de geest rust te gunnen. En het mooie is dat deze dromen uitkomen in de Oostenrijkse winter. In een spa, te midden van warme bronnen en zachte dekens, verzonken in een goed boek. Heel bewust onthaast, stil, alleen met je gedachten. De geur van kruiden en weldadige essences in de neus. Af en toe in de poederachtige verte kijken en luisteren naar de stilte. Een echte droom.