Dat de Donau zoveel heimwee en nostalgie opwekt, heeft met z’n karakter te maken. Hij is zelden wild en nooit onberekenbaar, maar vloeit daarentegen meestal stil en bedachtzaam.
Alsof hij iedereen tot rust wil brengen, die de moeite doet op z’n oevers te komen. De rust die hij uitstraalt heeft bezoekers altijd naar de rivier gelokt. In het midden van de 19de eeuw begonnen de inwoners van Wenen tijdens het weekend de bootjes van de Donauvissers te huren, om de stille zijarmen van de rivier te verkennen. Daarna kwamen de zomergasten en de vakantiegangers, en tot op de dag van vandaag is dat nog altijd zo. Ze komen fietsen met een e-bike op de Donauradweg, wandelen op de Donausteig of verkennen de Strasse der Kaiser und Könige. Of ze doen niets, maar genieten en relaxen in een van de vele openluchtbaden of op een strandje bi de stroom.
En daar zit je dan met een glas wijn uit de Wachau, een boerenbrood en wat kaas. Je kijkt uit op het water en ziet de stroom en de tijd voorbijglijden. Als een schip voorbij vaart ontstaan vlakke golfjes in het water, de ene wat luider, de andere zachter, tot ze zacht tegen de oever botsen. Als je je ogen sluit en goed luistert, zou je haast zweren dat ze het in driekwartsmaat doen…