Een rustige wandeling op de ‘stadsberg’ van Salzburg

Een break op de Mönchsberg

Intussen kennen mijn eigen kinderen de paden van deze kleine magische berg door en door. Sinds mijn kinderen hun wandelschoenen aan de wilgen hebben gehangen, ga ik vaak in mijn eentje naar Salzburg – alle tijd om op mijn gemak op mijn Mönchsberg te slenteren.

Je kunt van verschillende kanten de Mönchsberg op. Mijn favoriete route begint op de rechteroever van de Salzach bij de Imbergstrasse. Langs de kade van de Salzach loopt een laan met oude, knoestige platanen en daarachter zie je meteen het wereldberoemde silhouet van de kleurrijke herenhuizen, de Dom van Salzburg en de vesting Hohensalzburg.

De inwoners van Salzburg wordt vaak een zekere arrogantie verweten – mogelijk een overblijfsel uit de tijd dat het de stad, dankzij de rijkdom en macht van de prins-aartsbisschoppen van Salzburg, voor de wind ging?  

Mozart en prachtige klanken
In Salzburg vind je op bijna elke hoek de sporen van beroemdheden. Aan een van hen, misschien wel de bekendste, zijn bruggen, pleinen, steegjes en monumenten gewijd. Dus steek ik de Mozartsteg-voetgangersbrug over naar de oude binnenstad waar je de Mozartplatz en het Mozart-monument vindt.

Het muzikale genie kom je hier natuurlijk overal tegen – inclusief de zoete ‘Mozartkugels’ (maar dat is een ander verhaal). Daarna volgt de Residenzplatz, die aan alle kanten wordt omgeven door historische bouwwerken, met vlak daarbij de Dom.

Je zou je tochtje naar de Mönchsberg eigenlijk zo moeten plannen, dat je precies om twaalf uur 's middags de klokken kunt horen wanneer je boven op een van de uitkijkplekken staat. Het klokkenspel wordt beschouwd als een van de mooiste in Oostenrijk. De klokken en de Dom kennen een lange geschiedenis. Een uur eerder, om 11.00 uur, speelt het klokkenspel een melodie, die drie keer per dag in de oude binnenstad te horen is – een prachtig klokkenconcert dat je niet mag missen.

Naar boven met zoete proviand
Geen bezoek aan de Mönchsberg zonder een stuk versgebakken ‘Baumkuchen’. Die koop ik bij een marktkraam op de Universitätsplatz. De Baumkuchen wordt in laagjes gebakken op een draaiende wals en daarna bestrooid met kaneel en suiker. Vanaf daar loopt de Wiener-Philharmoniker-Gasse naar – je raadt het al – het Festspielhaus. Links ervan ligt de Toscaninihof. Nu is het tijd om diep adem te halen en de vele treden van de Clemens Holzmeister-trap te beklimmen. Dat is best wel een flinke klus, maar daarna ben ik al in het Mönchsberg-gebied. Bij de eerste adempauze geniet ik al van het uitzicht op de oude binnenstad. Daar liggen ​​ze dan in een relatief klein gebied: de prachtige kerken, met daartussen smalle straatjes en brede pleinen. De groene koepels van de Dom, de Peterskirche, de ranke gotische toren van de Franziskanerkirche en de barokke Kollegienkirche, een plaatje! Een schitterende, architectonische mix van tijdperken, die toch een volmaakte eenheid lijkt. Op de een of andere manier word ik er altijd blij van.

Rust tussen stad en natuur
Op deze route loop ik meestal in alle rust alleen. Slechts een paar locals of een klein groepje toeristen nemen deze route. De meesten pakken de Mönchsberglift om naar boven te gaan. Vanaf hier begint het rustige gedeelte, handen op de rug, de ene stap na de andere op het steile gedeelte, langs huizen achter muren of houten hekken, struiken en bomen. Het is stil.

Precies bij de overgang tussen de vestingsberg en de Mönchsberg zit de eerste etappe erop. Links loopt het pad naar de burcht, rechts gaat het in de richting van de langgerekte Mönchsbergkam. Waar de paden elkaar kruisen, is het drukker – vooral 's zomers is een bezoekje aan de vesting populair bij veel bezoekers van heinde en verre. Voor mij geen probleem, er zijn veel alternatieve routes die ik graag neem en lekker rustig zijn. Ik ben een ​​beetje avontuurlijk en begeef me graag buiten de gebaande paden. Maar pas op! De Mönchsberg heeft steile rotsen die niet altijd overal afgerasterd zijn.

Mijn favoriete stuk vertakt zich van het grote pad, bergop op de plek waar het kleine ‘Buffet zur Richterhöhe’ warme worstjes en apfelstrudel verkoopt. Vanaf daar loop ik langs de rand van de berg en moet dan altijd even genieten van het uitzicht op de ‘poppenhuisjes’ daar beneden in de stad. Hoe stad en natuur naadloos versmelten: het getjilp van vogels vermengt zich met het luiden van klokken, het toeteren van auto's en soms de sirenes van ambulances en politie. Op een gegeven moment wordt het tijd om van mijn Baumkuchen te gaan smullen – een ritueel dat de zintuiglijke indrukken van mijn uitstapje afrondt. Terug pak ik meestal een andere route, die weer naar de trap en de Toscaninihof loopt. Het fijne is: ‘mijn Mönchsberg’ gaat me nooit vervelen. Maar zo gaat dat waarschijnlijk met magische, favoriete plekjes.

Vanaf de Nonnberggasse via de Festungsberg en de Schartentor.
Naar de zuidroute

Vanaf het Toscaninihof via de Clemens-Holzmeister-Stiege.
Naar de oostroute

Vanaf de Müllner Kirche via de Müllner Schanze.
Naar de noordroute

Van de Sigmundstor via de Riedenburg en de Bürgerwehr.
Naar de westroute

Vanaf de Müllner Kirche via de Müllner Schanze.
Naar de noordroute

Van de Sigmundstor via de Riedenburg en de Bürgerwehr.
Naar de westroute

Van de Brunnhausgasse via het Bürgermeisterloch.
Naar de zuidroute

Met de Mönchsberglift naar het ‘Museum der Moderne’.
Naar de gemakkelijke route